Αγαπητά μου εν Χριστώ αδέλφια Χριστός Ανέστη.
Σας γράφω αυτά τα λίγα λόγια από το Θεολογικό Πανεπιστήμιο της Ιεράς Μητροπόλεως Κινσάσας.
Είναι νύχτα πια και μόλις μπήκα στο δωμάτιο. Καθόμουν στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου.
Ενός πραγματικά όμορφου οικοδομήματος ιδιαίτερα από πλευράς τοποθεσίας. Στο χώρο αυτό φιλοξενούνται 81 νέοι φοιτητές οι οποίοι προέρχονται από διάφορα μέρη του Κογκό.
Το Πανεπιστήμιο είναι 5 ετούς φοιτήσεως και τα παιδιά είναι οικότροφα, προερχόμενα συνήθως από φτωχές οικογένειες της χώρας.
Στο μέσο αυτής της Σχολής μας δεσπόζει ένα υπέροχο καθολικό που τιμάται στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη και το οποίο έχει ανεγείρει ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πενταπόλεως κ. Ιγνάτιος με την καλή όντως χορηγία της Ι. Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Ορους. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Πενταπόλεως και πρώην Κεντρικής Αφρικής, άφησε κληρονομιά στην Ορθόδοξη Εκκλησίας μας το μοναδικό αυτό Θεολογικό μας Πανεπιστήμιο στην Αφρική, μαζί με πολλούς ακόμα πανέμορφους ναούς τους οποίους ανήγηρε σε όλο το Κογκό και με τον μεγαλύτερο σε όλη την ήπειρο στην πόλη Κανάγκα.
Σε αυτό τον χώρο λοιπόν προσπαθώ αρχικά να δραστηριοποιθώ φροντίζοντας όσο μπορώ τα παιδιά καθώς διαμένω μαζί τους μέσα στη Σχολή.
Δεν σας κρύβω ότι τα παιδιά αυτά παρ'όλο ότι έχουν τα προβλήματά τους ως νέοι, με αγκάλιασαν από την πρώτη κιόλας στιγμή και με δέχθηκαν και με βοήθησαν κι αυτά στο νέο ξεκίνημα. Είναι πολύ δύσκολο να ξεκινάς από το μηδέν. Αλλά ο Κύριος σου φέρνει μπροστά σου τους αγγέλους του πάντα για να σου θυμίζει ότι ναι μεν είναι δύσκολος ο αγώνας αλλά δεν έχεις να τον διαβείς μόνος σου.
Τους μιλούσα απόψε στην τράπεζα ή οποία σημειώνω ότι είναι κοινή, και τους έλεγα ότι όταν κάποτε φύγουν από εδώ θα πάνε να κηρύξουν στα χωριά τους. Αλλά το πρώτο από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσουν είναι η αγάπη. Αν δεν έχουν αγάπη απλούστατα δεν θα έχουν να δώσουν τίποτε άλλο στους συνανθρώπους τους. Τους είπα να προσπαθούν πάντα να δίνουν κάτι όταν κάποιος τους ζητάει από τα λίγα έστω που έχουν. Πόσο μεγάλη πραγματικά είναι η ελεημοσύνη!
Αυτούς τους νέους λοιπόν προσπαθώ να τους βοηθήσω όσο μπορώ στην πίστη και στην μάθηση δίνοντας από τα λίγα πού έχουμε μαζί με εσάς, για τον κοινό μας αγώνα. Άλλοτε οικονομικά γιατί όλα είναι φτωχά παιδιά και άλλοτε πνευματικά. Άλλοτε σαν πατέρας και άλλοτε σαν αδελφός. Μα πάντα σαν να έχω κοντά μου τα παιδιά του Θεού. Τα παιδιά μας. Τα παιδιά σας.
Ας δοξάζουμε για πάντα τον Θεό. Ακολούθησα τον μονήρη βίο αλλά είδα ότι στη ζωή μου ο Θεός μου χάρισε αμέτρητα παιδιά. Σκούρα, αλλά λαμπρά για μένα στην καρδιά όσο τα άστρα του ουρανού.
Κοίταζα λοιπόν τον ουρανό κι έβλεπα το Σταυρό του Νότου. Τα τέσσερα αυτά άστρα που σχηματίζουν το σημείο του Σταυρού και είναι ορατά στο Νότιο μόνο ημισφαίριο.
Όπως και στη Μαδαγασκάρη έτσι κι εδώ. Στην ίδια ακριβώς θέση.
Ένας σταυρός ίδιος παντού.
Ένας σταυρός που σου δίνεται συνέχεια στη ζωή από τον Κύριο για να τον σηκώσεις. Όχι όμως μόνος. Δεν μπορείς εξάλλου να αντέξεις το βάρος του. Μα με τα χέρια των παιδιών που σου χαρίζει ο Θεός. Και ιδιαίτερα των έγχρωμων αυτών παιδιών μας.
Εκεί στη Μαδαγασκάρη.
Εδώ στο Κογκό.
Κι όπου αλλού τελικά σε στείλει η Χάρις του Θεού και η ανεξιχνίαστη Πρόνοια και βούλησή του.
Χριστός Ανέστη.
Με χίλια ευχαριστώ από τα παιδιά του Θεού μας που όλοι λατρεύουμε και στον Οποίο όλοι ελπίζουμε.
Π. Πολύκαρπος
Κινσάσα 21 Απριλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου