Ἀφορμὴ κάποιες φορὲς γιὰ νὰ ἔλθει ὁ ἄνθρωπος σὲ ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του στέκονται οἱ ἴδιες οἱ περιστάσεις ἔτσι ὅπως ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὴν Θεία Πρόνοια μέσῳ τῆς ὁποίας διαπαιδαγωγεῖται καὶ μαθαίνει κανεὶς νὰ βλέπει βαθύτερα τὸν ἑαυτό του. Ὅταν βρίσκεσαι ἐκεὶ ποὺ ποτὲ δὲν περίμενες σὰν νὰ σὲ ἔχει ἐκσφενδονίσει ἕνα «ἄγνωστο χέρι», ἀναγκάζεσαι νὰ ψάξεις τὸν ἑαυτό σου καὶ νὰ δεῖς κατάματα τὴν ἀσθενική σου φύση.
Στὸν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς ποὺ εἶναι ἀναμφισβήτητα ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱερώτερους στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δὲν βρεθήκαμε γιατὶ τὸ ἀξίζαμε ἢ γιατὶ εἴμασταν προορισμένοι ἐκ κοιλίας μητρὸς ἀλλὰ γιατὶ ἔτσι θέλησε ὁ Θεός. Ἐδὼ λοιπὸν βρεθήκαμε ἐργάτες σὲ ἕναν ἀμπελῶνα πονεμένο χωρίς καλὰ καλὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πῶς, γιὰ νὰ πονέσουμε μάλλον καὶ ’μεῖς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πονοῦν. Καὶ τελικὰ ἀντιλαμβάνεται κανεὶς εὔκολα ὅταν ζήσει στὸν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς, ποῦ βρίσκεται τὸ μεγάλο λάθος καὶ ἡ λύσις τοῦ αἰνίγματος· ὅταν δίνεις Χριστὸ παίρνεις πίσω ἑκατονταπλάσια τὴν δωρεά σου. Ὅταν δὲν δίνεις ὅμως τίποτε χάνεις καὶ αὐτὰ ποὺ εἶχες.
Τὸ πεδίο δράσεως τοῦ ἐργάτου αὐτοῦ τοῦ ἀμπελῶνος εἶναι δυϊκὸ καὶ μοιράζεται μεταξὺ τῆς ἄσκησης τῆς φιλανθρωπίας καὶ τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Ὅταν παραβλέπεται μία ἔστω ἀπὸ τὶς δύο αὐτὲς συνιστῶσες τὸτε χάνεται νοηματικὰ καὶ πρακτικὰ ὁ στόχος μας καὶ ἐκπίπτουμε σὲ μιὰ ἀκόμα ἄσκηση ἐργασιακῆς ρουτίνας ὁ ὁποία ὅμως καταλήγει ἐπικίνδυνη γιατὶ ἐδὼ ἐργοδότης δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ πρόσωπο ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται τελικὰ ἡ εἰλικρίνεια ἢ ὁ δόλος τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο ἐργαζόμαστε.
Ὅταν λοιπὸν κάποιος ἀρχίζει νὰ ἐργάζεται μὲ ταπείνωση γίνεται αὐτὸ ποὺ πολλάκις οἱ καλοὶ ἐθελοντὲς διαπιστώνουν· ὁ ἴδιος ὁ Κύριος σηκώνει τὶς ἀδυναμίες μας καὶ θαυμαστῶς χαρίζει αὐτὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουμε, μὲ τρόπο ἀκατανόητο καὶ δυσερμήνευτο. «Πάνω ἀπὸ κάθε μου κίνηση ἐδὼ - στὴν Ἱεραποστολή – νοιώθω ἕνα τρίτο χέρι νὰ σκεπάζει τὰ πάντα καὶ νὰ καθοδηγεῖ καὶ νὰ ἀναπληρώνει καὶ πληρώνει τὰ πάντα», μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε γνωστὸς καὶ ἀγαπητὸς ἐθελοντής. «Ἐδὼ χάνεται σταδιακὰ ὁ ἄλλος μου ἑαυτὸς καὶ ἀρχίζει νὰ ζεῖ μέσα μου ἡ πνιγμένη μέσα στὴν ἀλλοτρίωση ὕπαρξή μου. Ἐγὼ ἀγκαλιάζω τὰ παιδιὰ καὶ νοιώθω ἕνας τρίτος νὰ ἀγκαλιάζει μὲ μιὰ ἀπέραντη στροργὴ ὅλους μας· ἐμένα μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ στοργὴ καὶ πόνο ὑπηρετῶ. Ὅσο πιὸ δυνατὰ ἀγκαλιάζεις τὸσο πιὸ δυνατὰ σὲ ἀγκαλιάζει. Αὐτὸ τὸ ἀόρατο χέρι ποὺ εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ἀνήκει σ’ Αὐτὸν ποὺ ὑπηρετῶ».
Τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ βρίσκει κανεὶς λοιπὸν στὴν Ἱεραποστολὴ εἶναι ὁ Χριστός. Τὸν συναντᾶ καθημερινὰ μέσα ἀπὸ τὸν λόγο ποὺ χαρίζει κατὰ τὴν δύναμή του στὸν συνάνθρωπο, μέσα ἀπὸ τὴν βοήθεια πρὸς τοὺς ἀρρώστους, στὰ πληγωμένα πόδια ποὺ θὰ κληθεῖς νὰ περιποιηθεῖς, στὴ μητέρα ποὺ θὰ παρηγορήσεις γιὰ τὸν χαμὸ τοῦ μονάκριβου γιοῦ της, στὴν οἰκογένεια ποὺ θὰ στηρίξεις γιὰ τὴν εὕρεση τῆς διατροφῆς της μιὰ ποὺ καὶ ἕνα πιάτο ρύζι πολλὲς φορὲς σ’ αὐτὸν τὸν τόπο εἶναι δυσεύρετο, στοὺς κατηχουμένους ποὺ θὰ κατηχήσεις καὶ θὰ βαπτίσεις, στὴ Μυστηριακὴ γενικὰ προσφορὰ στὸ λειτουργικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, στὴν προσφορὰ τελικὰ καὶ πάλι στὴν προσφρορά. Σ’ αὐτὸν τὸν ἀκατάπαυστο ἀγῶνα ποὺ δὲν ξέρεις πότε θὰ τελειώσει, παρά μόνον ὅτι χάριτι Θεοῦ βρίσκεσαι μέσα του καὶ σὰν νὰ μὴν ὁδηγεῖς ἐσὺ τὸν ἑαυτό σου παρὰ μόνον δουλεύεις μὲ τὴν θέλησή σου, καὶ Ἄλλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τελειώνει, πολλὲς φορὲς καὶ ἀρχίζει τὰ πάντα.
Τὶ μυστήριο μυστηρίων πραγματικά! Πρέπει νὰ φτάσει κανεὶς στὸ ἔσχατο γιὰ νὰ συναισθανθεῖ αὐτὸ ποὺ εἶναι δεδομένο. Γιατὶ ἔτσι πολλὲς φορὲς ἐπιλέγει ὁ Θεὸς γιὰ δική μας καὶ πάλι ὠφέλεια. Ἔτσι βρίσκει κανεὶς τὸν ἑαυτό του καὶ καταλαβαίνει ὅτι στὴν ἐλεημοσύνη κρύβεται ἡ λύσις τῶν περισσότερων προβλημάτων τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἀπὸ τότε ποὺ ἀπομακρυνθήκαμε ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο ἔφυγε ἀπὸ κοντά μας καὶ ὁ Χριστός. Και αὐτὴ ἡ ἐθελούσια καὶ δαιμονιώδης ξενιτειά καὶ ἐξορία τοῦ ἀνθρώπου δυστυχῶς προωθεῖται καθημερινὰ μὲσα ἀπὸ τὴν τεχνολογία καὶ τὸν τρόπο γενικὰ ζωῆς. Τὸ πιὸ ἁπλὸ παράδειγμα ποὺ σήμερα μᾶς φένεται λίγο ἀστεῖο καὶ ὅμως εἶναι πραγματικότητα: τὸ σύστημα κεντρικῆς θέρμανσης ἔχει συντελέσει στὴν χαλάρωση καὶ διάσταση τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν. Παλιὰ ἡ μοναδικὴ σόμπα ἢ τὸ τζάκι τοῦ σπιτιοῦ συγκέντρωνε ἐξ’ ἀνάγκης τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας γύρω του. Τώρα χάθηκε αὐτὴ ἡ ἐξ ἀνάγκης τουλάχιστον καθημερινὴ οἰκογενειακὴ σύναξη καὶ στὴν θέση τῆς χρείας ἐνδοοικογενειακῆς ἐπικοινωνίας ἔχει μπεῖ ἡ μανία γιὰ σερφάρισμα στὸ διαδίκτυο ἢ κάτι πιὸ παλιό, γιὰ ζάπιγκ στὰ τηλεοπτικὰ κανάλια.
Δυστυχῶς γιὰ ἐμᾶς, ὁ τρόπος διαβίωσης τῶν κοινωνιῶν παράγεται καὶ ἐκκολάπτεται ἐνδοοικογενειακά. Στὶς χῶρες ὅμως τοῦ τρίτου Κόσμου βλέπεις ἀνθρώπους φτωχοὺς καὶ βιωτικὰ ἄθλιους μέν, χαρούμενους ὅμως, χωρὶς ἄγχος καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα. Καὶ χαίρεσαι νὰ ὑπηρετεῖς ἕναν τέτοιο κόσμο ποὺ βρίσκεται τεχνολογικά μὲν αἰῶνες ἴσως πίσω, εἶναι ὅμως πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ ἐμᾶς στὸν τομέα τῆς κοινωνικῆς διαβίωσης καὶ ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἄσκησης τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς ἐλεημοσύνης ἐν γένει.
Ὅσοι ἔρχονται λοιπὸν νὰ ἐργασθοῦν στὸν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς ἂς ἐλθουν μὲ ταπείνωση καὶ ἀνιδιοτέλεια πρῶτα ἀπὸ ὅλα σὰν νὰ ἔρχονται γιὰ νὰ μαθητεύσουν σὲ ἕνα πανεπιστήμιο ἄγνωστο σ’ αὐτοὺς μέχρι τώρα, τὴν διεύθυνση τοῦ ὁποίου ἔχει ἀναλάβει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Μέσα ἀπὸ τὴν προσφορά σου αὐτὴν θὰ δεῖς τότε νὰ ἀνοίγονται τὰ μάτια σου καὶ νὰ πέφτει ὁ μεσότοιχος ποὺ σὲ χώριζε ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ πάνω στὸ ὁποῖο τελικὰ στηρίζεται ὅλη μας ἡ ὕπαρξη. Καὶ δὲν χρειάζεται πάντα νὰ ἀφήνουμε τὰ σπίτια μας καὶ τὶς οἰκογένειές μας γιὰ νὰ ἐλεήσουμε. Ξέρουμε ὅλοι ὅτι ἡ ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης ἢ ἡ προσφορὰ στὸ Ἱεραποστολικὸ ἔργο γίνεται πολυειδῶς, ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ καλὴ διάθεση.
Αὐτοὶ ἦταν μερικοὶ ἁπλοὶ προβληματισμοὶ καὶ σκέψεις τοὺς ὁποίους θέλησα νὰ καταθέσω ἐνώπιόν μας γιὰ πολλοστὴ ἴσως φορὰ μιὰ ποὺ δὲν θέλω νὰ κρύψω ἕναν θησαυρὸ ποὺ πρόσφατα ἀνακάλυψα μέσα ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἐργασία στὸ Ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο τῆς Μαδαγασκάρης. Τώρα ποὺ τὰ προβλήματα αὐξάνονται σὲ ἐθνικοκοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο ἂς ἀναλογιστοῦμε τουλάχιστον στὴν ἔσχατη τούτη στιγμὴ τὸ τὶ ἔκανε ὁ καθένας μας γιὰ νὰ ἀλλάξει αὐτὸ τὸ κατεστημένο.
Ἕνας νὲος κόσμος σήμερα εὐαγγελίζεται καὶ δέχεται τὸν Θεῖο Λόγο καὶ ἕνας ἄλλος μαραζώνει ψάχνοντας τὴν λύση στὸν ὑλισμὸ καὶ στὴν φιλαυτία του. Ἂς παραδειγατιστοῦμε ἀπὸ τὴν πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ζοῦμε ἔχοντας ἐλπίδα καὶ στήριγμα τὸν Χριστό.
«Εἴδετε ἀδελφοὶ τῆς ἐλεημοσύνης τὸ κέρδος, ἔγνωτε αὐτῆς τὴν ἰσχύν, ἐμάθετε αὐτῆς τὴν δύναμιν, κατενοήσατε αὐτῆς τὴν ὠφέλειαν». (Ἱ. Χρυσόστομος, λόγος περί μετανοίας καὶ ἐλεημοσύνης εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Τυροφάγου).
Μὴ διστάζουμε νὰ ἁπλώνουμε τὰ χέρια μας γιὰ νὰ ἀγκαλιάζουμε ἀνθρώπους ἂν θέλουμε νὰ βρίσκουμε πάντα ἀνοιχτὲς τὶς Πατρικὲς ἀγκάλες τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ.
Ἱ. Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου