Οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι μπροστά μας εἶναι ἄνθρωποι
ἑνὸς ἄλλου κόσμου οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ γεννηθοῦν καὶ νὰ
γαλουχηθοῦν στὰ νάματα τῆς Ἐκκλησίας μας ὅπως ἐμεῖς. Ἔχουν καθίσει στὸ ἔδαφος
καὶ μὲ ὀρθάνοιχτα τὰ μάτια κρέμονται ἀπὸ τὰ χείλη μας. Χρόνια περιμέναν, χρόνια
παρακαλούσαν.
Μά μήπως εἶναι οἱ μόνοι; Ποῦ θὰ μποροῦσε ὅμως
νὰ πρωτοπάει ἕνας κουρασμένος καὶ ταλαιπωρημένος κληρικός; Ποιὸν θὰ μποροῦσε νὰ
πρωτοποιμάνει ὁ καλύτερος Ἐπίσκοπος σὲ ἕναν τόπο ὅπου ἡ ἀπόφαση νὰ ἐπισκεφθεῖς
τέτοιου εἴδους περιοχὲς ὅπως ἡ ἐπαρχία τοῦ Τουλιὰρ στὴν χώρα μας τὴν
Μαδαγασκάρη ἔχει τὸ τίμημα τῶν τριῶν ἡμερῶν ταξίδι ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα στὴν ὁποία
ἑδρεύει ἡ Μητρόπολη, τῆς ταλαιπωρίας μέσα σὲ δρόμους ποὺ ἀκόμα καὶ τὰ ὑποζύγια
πολλὲς φορὲς ἀδυναμοῦν νὰ διέλθουν, τοῦ καθόλου μικροῦ οἰκονομικοῦ κόστους
μεταφορᾶς, τῶν ἀπροσδόκητων καιρικῶν ἤ ἄλλων δυσκολιῶν ὅπως οἱ καταρακτώδεις
βροχοπτώσεις καὶ φυσικὰ τῆς κούρασης καὶ τῆς καταπονήσεως ἡ ὁποία συνάδει πάντα
ὡς ἀχώριστος τραγωδὸς μὲ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες δυσκολίες ποὺ συναντᾶ κανεὶς στὸν
δρόμο αὐτὸν τῆς Ἱεραποστολῆς.
Κάνουμε λοιπὸν τὸν σταυρό μας καὶ τὴν μικρή
μας προσευχὴ καὶ ἡ κατήχηση ἤδη ἄρχισε.
Πολλὲς φορὲς ἀλλιὼς ἀρχίζει καὶ ἀλλιὼς ἐξελίσσεται
τὸ μάθημα. Οἱ ἀπορίες ἐνδεχομένως νὰ εἶναι πολλὲς μὰ κανεὶς δὲν θέλει νὰ
ρωτήσει πολλὰ τούτη τὴν ὤρα. Ὅλοι ἀκοῦν. Καὶ ἡ ἀγωνία σου μεγαλώνει. Ἡ ἀγωνία νὰ
μπορέσεις νὰ καταθέσεις τὴν μαρτυρία τῆς Πίστεως μέσα ἀπὸ λίγες κουβέντες. Νὰ
μπορέσεις μὲ ἁπλὰ λόγια, γιατί πρόκειται περὶ ἀνθρώπων πραγματικὰ «νηπίων» τῷ
πνεύματι, νὰ παραδώσεις τὰ ὑψηλὰ νοήματα τῆς Πίστεώς μας. Θέλεις νὰ
συμπεριλάβεις σήμερα, σὲ αὐτὸ τὸ μάθημα τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς κατηχήσεως ἐὰν
εἶναι δυνατὸν γιατὶ ξέρεις ὅτι τὸ αὔριο εἶναι ἀβέβαιο. Νὰ φτάσεις γρήγορα στὴν
παράδοση τοῦ πρώτου Μυστηρίου καὶ νὰ βυθίσεις στὰ ὕδατα τῆς Παλιγγενεσίας τὰ ἀδέλφια
σου γιατὶ ξέρεις ὅτι τὸ μόνο βέβαιο εἶναι τὸ ἀβέβαιο τῆς ἑπομένης κιόλας στιγμῆς
καὶ τὸ ἀπροσδόκητο τοῦ θανάτου. Πονᾶς πραγματικὰ στὸ ἐνδεχόμενο ὅτι ἐνδέχεται νὰ
μὴ ξαναδεῖς τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν – τῶν τόσο φτωχῶν αὐτῶν ἀνθρώπων –
καθὼς μιὰ ὑπέρτατη Δύναμη σὲ ἔχει ἤδη δέσει μαζί τους καὶ τοὺς νοιώθεις κάτι
περισσότερο ἀπὸ ἁπλά σου ἀδέλφια ἤ γονεῖς. Εἶναι τὰ πνευματικὰ σου πλέον ἀδέλφια
ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ περιμένουν μὲ τὴν παλάμη τῆς καρδιᾶς ἀνοιχτή.
«Θὰ μπορέσω ἄραγε νὰ δώσω αὐτὸ πού περιμένουν;» σκέφτεσαι καθὼς τὰ λόγια
βγαίνουν ἀπὸ τὸ στόμα σου καὶ ἀτενίζοντας τὰ μάτια γερόντων καὶ παιδιῶν ποὺ σὲ
κοιτοῦν ἐπίμονα, λὲς καὶ θέλουν κι αὐτὰ νὰ πιοῦν τὴν εἰκόνα μαζὶ μὲ τὸν ἦχο σὰν
Θεία Δωρεὰ καὶ Ἐπίσκεψη. Κι ὅλα αὐτὰ μέσῳ
εὐτελῶν καὶ φθαρτῶν χειλέων. Καὶ καρδιᾶς ποὺ θέλει πολλὲς φορὲς νὰ δώσει αὐτὸ
ποὺ δὲν κατέχει στὴν ἐντέλεια.
Κι ὅμως ὁ λόγος συνεχίζεται καὶ τώρα ἔχουμε ἤδη
τελειώσει τὴν κατήχηση. Μὲ τὴν ἀνάπαυση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν Εἰρήνη του νὰ
κυριαρχεῖ στὴν καρδιά. Κάτω ἀπὸ ἕνα δένδρο περιμένουμε νὰ μᾶς προσφερθεῖ ἕνα
πιάτο ρύζι μὲ λίγη φακή ὡς ἔνδειξη ἀγάπης καὶ εὐγνωμοσύνης τῶν ἀνθρώπων ποὺ
πλέον ἀγαπήσαμε καὶ συνδεθήκαμε μὲ τὸν Μυστηριώδη αὐτὸν Σύνδεσμο ποὺ ἀσυναίσθητα
ἐνεργεῖ στὶς καρδιὲς ὅλων μας.
Μὲ πλησιάζει ἕνας χωρικὸς ἀπὸ ἕνα διπλανὸ
χωριό. Κάθεται στὸ ἔδαφος μαζί μου. Μὲ κοιτάζει γιὰ λίγο, καὶ ἀρχίζει τό Θαῦμα.
«Πάτερ θέλουμε και μεῖς νὰ κατηχηθοῦμε. Εἶμαι ἀπὸ ἕνα διπλανὸ χωριό. Δὲν εἴμαστε
ἱκανοποιημένοι ἀπὸ τοὺς προτεστάντες. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι το χρῆμα.»
«Πάτερ ἐγὼ καὶ ἡ γυναίκα μου ἔχουμε χρόνια ποὺ
δὲν ἔχουμε παιδί. Μπορεῖς νὰ διαβάσεις κάποια εὐχή;»…
Πολλοὶ μᾶς ζητοῦν νὰ γράψουμε θαύματα. Θαύματα
γιὰ νὰ πιστέψουμε. Θαύματα γιὰ νὰ στηριχτοῦμε. Θαύματα ὡς τεκμήριο τῆς Πίστεως
τὴν ὁποία διδάσκουμε. Μὰ τὸ Θαῦμα ἐνεργεῖται μέσα στὶς καρδιές. Καὶ νομίζω ὅτι
αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ διαχρονικώτερο Θαῦμα. Τὸ Θαῦμα τοῦ «τριημέρου Ἰωνᾶ» τὸ ὁποῖο ἀνὰ
τοὺς αἰῶνες ἐνεργεῖται μέσα στὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς. Πολὺ ἀνώτερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε
ἄλλο σημεῖο καὶ ἱκανὸ νὰ ἀναπληρώσει
κάθε ἐνδώτατη ἀναζήτηση τοῦ διψασμένου ψυχικοῦ μας κόσμου. Χρειάζεται ἄραγε ἄλλο
Θαῦμα ἀπὸ αὐτό;
«Ὡς ἐκ κήτους Ἰωνᾶς ἐξανέστης τοῦ Τάφου». Σὰν
τὸν τριήμερο Ἰωνᾶ ἐγείρεται ὁ Κύριος μέσα στὶς νεκρές συνειδήσεις καὶ καρδιές, μέσα
ἀπὸ τὸν λήθαργο τοῦ βαθυτάτου πυθμένα τῆς τρικυμιώδου θάλασσας τῆς ἁμαρτίας. Καρδιὲς
ποὺ ἔρχονται νὰ σοῦ ὁμολογήσουν αὐτὸ ποὺ καὶ σὺ ἴσως ἀκόμα ἀναζητᾶς στὴν
καρδιά.
Ὁ δρόμος τῆς Πίστεως. Τὸ Θαῦμα τῆς Ἀλήθειας. Τὸ
μοναδικὸ Θαῦμα ποὺ χαρίζεται καθημερινά, χωρὶς διακρίσεις, πλούσια καὶ μὲ ἄπειρη
Ἀγάπη ἀπὸ τὸν Κύριο σὲ ὄλο τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Γεγονὸς ψηλαφητὸ στὸν κόσμο τοῦ ψεύτικου καὶ ἰδιοτελοῦς
θαύματος τῆς ἀνθρωπόπλαστης θρησκειακῆς πανσπερμίας.
Χριστὸς Ἀνέστη ἀπὸ Μαδαγασκάρη!
Ἱερομ. Πολύκαρπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου