Το φως μου

Δεν ξέρω αν ποτέ ξυπνήσαμε κάποιο πρωινό και βλέποντας τον ήλιο  δοξάσαμε τον θεό για το μεγάλο δώρο που λέγεται ζωή.

Είδαμε την ομορφιά του κόσμου, απολαύσαμε την πανέμορφη ανατολή του ηλίου εκεί όταν σμίγει το σκοτάδι με το φως, αντικρίσαμε τον κατακόκκινο ουρανό να μεταβάλλεται με μια υπέροχη συντονισμένη γαλήνη από σκούρος, σε πορφυρός, κι από γαλαζοπόρφυρος σε καταγάλανος. Είδαμε τα θαυμάσια δημιουργήματα του Θεού, και πρώτα από όλους τον άνθρωπο και αντικρίσαμε μέσα στο πρόσωπό του το Πρόσωπο του Ενός για να θαυμάσουμε την τελειότητά Του και να καταλάβουμε τελικά ότι βλέποντας τον συνάνθρωπο κοιτάζουμε τον Δημιουργό, την θαυμάσια εικόνα Του. Τα παιδιά στους δρόμους, το γέλιο της μάνας που σου δωσε ζωή, το δάκρυ του πατέρα για να νοιώσουμε πόσο δύσκολα είναι να χαρίζεις τη ζωή και πόσο δύσκολο να παλεύεις καθημερινά με τον θάνατο, το χαριτωμένο φτερούγισμα του χελιδονιού, το λευκό του ερωδιού, το σπάσιμο του κύματος στα αγριεμένα και τόσο πεισματάρικα βράχια, τα υπέροχα δελφίνια να πετάγονται στο πλάι του καραβιού σε ένα παιχνίδι δίχως τέλος, την χαρά των ψαράδων όταν ανέβαζαν τα δίχτυα φορτωμένα από ψάρια, τον κόσμο να θερίζει στους αγρούς, το χρυσοπράσινο του κάμπου και το υπέροχο κυματισμό που κάνουν οι απέραντες εκτάσεις από στάρια στον καυτό άνεμο  του καλοκαιριού. Είδαμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, την τεχνολογία να εισβάλει στην ζωή, τον άνθρωπο να πετά ψηλά στον ουρανό, να παρατηρεί το διάστημα, την κίνηση των άστρων, είδαμε, είδαμε, είδαμε τη ζωή και θαυμάσαμε.

Τα παιδιά όμως που προβάλουν στην οθόνη σας είναι παιδιά που ανήκουν σε μια άλλη διάσταση της ζωής, κινούνται σε έναν μονοδιάστατο άξονα έχοντας ξεχάσει μια για πάντα την τρισδιάστατη εικόνα της ζωής.

Είναι παιδιά εδώ της ενορίας μας στην Betanimena του Ιεραποστολικού κέντρου μας στο Τουλιάρ. Ο πατέρας τους ήταν ένας άπορος φτωχός βιοπαλαιστής και σηκώνει τον σταυρό της ανατροφής τριών τυφλών παιδιών. Υπάρχει και μια μικρή αδελφούλα τους επίσης τυφλή. Κανείς δεν τους βοήθησε στη ζωή.  Κατέφυγε μια μέρα στην αυλή μας ο πατέρας και μου εξιστόρησε την κατάστασή τους. Επισκέφτηκα αρκετές φορές το σπίτι τους. Μια χορτοκαλύβα σε άθλια κατάσταση. Μου ζήτησε λεφτά να φτιάξει κάποτε την σκεπή γιατί τα χόρτα είχαν αραιώσει πολύ και έμπαζε νερά στις βροχές.

Αυτή τη στιγμή εργάζεται εδώ δίπλα μου σαν κηπουρός. Όλοι τους είναι κατηχούμενοι. Τα πανέμορφα τυφλά παιδάκια του έρχονται πολλές φορές και μου ζητούν κάποιο μικρό δωράκι ή φύλα σκληρά για την αποτύπωση της γραφής τους στο ειδικό σχολείο στο οποίο τα στέλνουμε με δικά μας έξοδα.

Τα αγκαλιάζω κάθε φορά που τα βλέπω και τα λέω ότι εσείς που δεν βλέπετε τον κόσμο βλέπετε καλύτερα τον Θεό. 

Και όποιος βλέπει φυσικά καλύτερα τον Θεό βλέπει και τον κόσμο όπως πρέπει να τον βλέπει. Σαν κοινωνία Θεού και ανθρώπων και σαν το υπερφυέστατο δημιούργημά Του στην πνευματική και όχι υλική του πια διάσταση.

Έτσι βλέπουν τα παιδιά μας τον κόσμο αυτό….

Ιερομόναχος Πολύκαρπος Αγιαννανίτης